*ماه ِ عشق وآزادی*

‏سلام به محضر صمیمانه ی ماه عشق وآزادی "خرداد"!

اکنون که قلم آنچنان که باید مرا یاری نمیدهد "شعر" را همچون نُقل در کام ِ تلخ ِ زندگی شیرین کنم مینویسم که:

کلمه یاکلام؟!فرقی نمیکند!
درشب ِ تنهای ِ میلادم،به جای آواز، آبستن ِ سکوتم!

من هستم و کورشدن واژه و خط بریل احساس و صدای سوت ِ بلبل بهاری که سال ِ جدید ِ بودنم را ندا میدهد!
ندامی دهد بارانی راکه هرسال دراین روز ِ بی زوال،از ابرک ِ چشمانم می بارد و نمیدانم چرا می بارد!

از شور ِ شادمانه ی اشتیاق است یا ازشدت ِ شقاوت ِ غم!؟

بی تعارف اینکه تقویم روزهای مراشمرده...آرزوهای مرانه!
او،تقویم رامیگویم فریب میدهد آدمی را که "عمر" صف ِ افقی ِ کوتاه یا طولانی ِ اعداد است...

عمری که به عشق وعلم بگذرد یک عمودی ِ عمیق ِ بی انتهاست!

این از توان ِ انسان جداست که پایان ِ آن را رقم بزند...

بنابراین بیا ابدی شویم راهیل!

ابدی تراز خط ناپیدای پرواز پرنده درارتفاعی که بال مگس به آن نمیرسد!

وهرگاه به باغی رسیدیم که ازظلم باغبان،عریان گشته بود نگوییم سزاوار ِ سبزینه گی نیست!

چراکه "عدالت"قصه ای شیرین است که برای همه ی کودکان لالایی نمیشود...

این را من مینویسم آخرین فرزند ِ مادری که خداوندازخاک وجودش جهانی بدون دیو و تاریکی ساخته است...

دوازده خرداد سالی که خدا با آوازهای زنان ِ گیلانی،مرا

به دنیادعوت کردجهان ِمعقول ِعاشقانه اش،هنوزمجازی

نبودند!

جهل و بی اخلاقی وناراستی به این اندازه ازخود راضی

نبودند!

منکه ازدرب ِ "عدم"گریخته بودم و وجودداشتم،به دنیا

آمدم وبه دنیا معنایی تازه دادم پست موقت۲:...